Eigen schuld, dikke studieschuld?

Vliegen was mijn droom. Niet de meest logische carrièrekeuze in 1997, maar mijn vader zei: ‘De piloten die nu vliegen, gaan ook een keer met pensioen.’ Ik presteerde goed tijdens een selectie op Soesterberg en kreeg groen licht om aan de opleiding te beginnen. Drie jaar lang heb ik niets anders gedaan dan buffelen: studeren, examen halen en weer verder studeren. Ik had geen tijd te verliezen, want sinds de privatisering van de Rijksluchtvaartschool, en door ging als de KLM luchtvaartschool (KLS) in 1991, moest ik de kosten voor mijn opleiding volledig zelf ophoesten. Met mijn brevet op zak, maakte ik de balans op. De conclusie was dat ik het keurig had gedaan. Ik had een studieschuld van € 120.000 opgebouwd. Een normaal bedrag volgens de Vereniging Nederlandse Verkeersvliegers (VNV).

Zoekend naar een vaste aanstelling werd ik uitgenodigd in Basel, bij Crossair. Ik maakte kennis met wat Duitse jongens daar en wist niet wat ik hoorde. Zij hadden ‘maar’ een schuld van € 70.000. Ze hadden exact hetzelfde brevet en waren uitgenodigd voor exact dezelfde selectie. Achteromkijken had geen zin, maar het heeft lang geknaagd. Was die dikke studieschuld mijn eigen schuld? Had ik dit kunnen weten? Na twintig jaar vliegen met piloten uit uiteenlopende landen, weet ik dat de studieschulden per land ver uiteen liggen. En dat terwijl de uiteindelijke functie en het salaris gelijk zijn. Een studieschuld van € 60.000 had ook gekund. Zegt het iets over de kwaliteit van de vliegenier? Of over de kans op een baan? In géén geval!

Vliegcarriere adviseert bij het betaalbaar maken van je vliegopleiding.
Inschrijven voor de opleiding | Informatiepakket aanvragen |
Kom naar de infoavond | Vereniging Nederlandse Verkeersvliegers